Was Carel Willink een oorlogsprofeet? Zijn donker luchten geven zijn schilderijen een onheilspellend gevoel. De magisch realistische taferelen houden het midden tussen een droom en een nachtmerrie.
Carel Willink woonde naast het Rijksmuseum. In een interview zei Willink dat met name Mantegna, Poussin, Ruysdael en Hercules Segers hem veel hebben gedaan. Toch was hij geen traditionele schilder. De klassieke architectuur en figuren zijn losse elementen in gecomponeerde landschappen vol dubbelzinnige betekenissen.
© Sylvia Willink-Quiël
Magisch realisme
Carel Willink begon zijn carrière als abstracte kunstenaar. Hij was geïmponeerd door het werk van de kubisten en de futuristen. Hij verhuisde naar Berlijn, waar hij korte tijd studeerde aan de Staatliche Hochschule en later werkte bij de internationale schilderschool van Hans Baluschek. Zijn werken waren verwant met Paul Klee en Kurt Schwitters.
Uiteindelijk vond hij dat de abstracte kunst teveel gericht was op vorm. Het realisme kwam langzaam terug in zijn werk. Geïnspireerd door Giorgio di Chirico en Salvador Dali vond Willink zijn eigen stijl, waarin hij klassieke elementen combineerde met dromerige landschappen. Er ontstond een soort van mengeling tussen de nieuwe zakelijkheid en het surrealisme, dat we tegenwoordig kennen als het ‘Magisch Realisme”.
Willinklucht
De onheilspellende sfeer speelt een belangrijke rol in de schilderijen van Carel Willink. Hij schilderde veel donkere wolkenluchten, die bekend kwamen te staan als “Willinkluchten”. Zoals in het schilder “Bad Tidings” waarin een vrouw met een brief over straat rent. De donkere wolkenluchten beloven niet veel goeds over de inhoud van de brief.
Willink wordt vanwege deze sfeer gezien als een oorlogsprofeet, die in de jaren 30 de donkere tijden zag aankomen. Maar in de Tweede Wereldoorlog kende hij een lastige periode. Hij weigerde zijn kunst aan de Duitse bezetter te verkopen en legde zich toe op de portretkunst.
© Sylvia Willink-Quiël
Artis
Vanaf 1950 maakte Willink een reeks van zeventien schilderijen met exotische dieren. Hij fotografeerde de wilde dieren in dierentuin Artis en las veel in het tijdschrift National Geographic. In zijn atelier maakte Willink schilderijen op basis van de schetsen en de foto’s. Zo kwam een kameel in het park van Versailles terecht en een Zebra in een Amerikaans rotslandschap.
Willink’s stijl was ondertussen uit de mode geraakt. Modernistische stromingen zoals Cobra en Nul kregen de meeste aandacht. Willink bleef echter vasthouden aan de traditionele schilderkunst. Hij maakte portretten van societyfiguren en wonderlijke schilderijen met surrealistische taferelen tot aan zijn dood in 1983.
Meer artikelen uit de Canon van de Nederlandse Kunst:
Rachel van Dantzig: Beeldige dieren in brons!
Thérèse Schwartze: Societyschilder van de Koningin
Jan van Goyen: Op reis door Nederland!
Jheronimus Bosch: Duivels, Engelen en andere Wonderlijke Wezens
Jan Schoonhoven: Rust, reinheid en regelmaat
de Gebroeders Maris: Schilderen tussen de koeien
Judith Leyster: Pionier van de Genrekunst
Lucas van Leyden: Meester van de Prentkunst in de Renaissance
George Hendrik Breitner: De Moderne Stad in Beeld
Frans Hals: Grootste Portretkunstenaar van de Gouden Eeuw
Adriaen de Vries: Nederlandse beeldhouwer van wereldformaat
Ferdi Tajiri: Flowerpower-kunst van pluche
Meester van Elsloo: Wie was deze mysterieuze houtsnijder?
Fibula van Dorestad: Ambachtswerk uit de Middeleeuwen
Beste Jeroen, bedankt voor deze info over Carel Willink, in Kunstcanon 38, want laat ik net vorig weekend zijn schilderijen gezien hebben! Maar…. dat was niet in Museum More in Gorssel, maar in Museum More in Ruurlo. Verder niets dan lof over je nieuwsbrief, die lees ik altijd!