De in Hongarije geboren fotograaf Brassaï kwam naar Parijs en werd verliefd op de stad. Hij fotografeerde de beroemde monumenten en de inwoners van de stad. In Foam Amsterdam is nu een overzicht van zijn foto’s uit Parijs te zien.
Parijs heeft een magische aantrekkingskracht. Zelf woonde ik twee jaar in de stad en werd er verliefd op de brede boulevards, op de lichtjes in de Eiffeltoren, zelfs op de urinelucht in de metro. Hemingway schreef: “Als je het geluk hebt gehad om als jonge man in Parijs gewoond te hebben, dan neem je de stad voor de rest van je leven met je mee. Parijs is een verplaatsbaar feest.”
Het is deze passie voor de stad die ook terug te vinden is in de foto’s van Brassaï. Geboren in Hongarije en getraind als schilder en tekenaar, kwam Brassaï in 1924 naar de Franse hoofdstad. Hier ontdekte hij de fotografie en begon het leven in de stad vast te leggen. In FOAM zijn de belangrijkste foto’s die Brassaï maakte van Parijs en zijn inwoners verzameld.
Het hoogtepunt van de tentoonstelling in Amsterdam zijn de foto’s van het nachtelijke Parijs. Het lantaarnlicht dat weerkaatst in de plassen, een verlaten bankje in de mist of een vozend paartje in een café. In de nacht van Parijs komt een andere wereld tevoorschijn. De beelden van de Notre Dame zijn de stille getuigen van het leven bij maanlicht.
Brassaï toont zich een meester in het vangen van de nachtelijk sfeer. Je ruikt de rook, voelt de regendruppels en hoort het geluid van een auto de wegrijdt in de verte. Brassaï is de vriend die je meeneemt in de kroeg. Het contrast is groot met Henri Cartier-Bresson, die recent te zien was in het Fotomuseum. Naast Brassaï is Cartier een kille observator.
Na het succes van de foto’s van het nachtelijke Parijs werd Brassaï een graag-geziene gast in het kunstenaarsleven van de stad. In FOAM hangen foto’s van Henri Matisse en Pablo Picasso, naast Kiki van Montparnasse, zangeres uit de Parijse variété. Als je op de foto werd gezet door Brassaï dan hoorde je erbij.
Maar interessanter zijn Brassaï’s foto’s van de onbekende Parijzenaar, zoals de prostitué en de winkelier. De foto’s tonen een menselijke kant van het harde stadsleven en brengen je even terug naar de 19e eeuw. De tentoonstelling in FOAM is zo een tijdreis naar een Parijs dat niet meer bestaat, maar dat ik dolgraag had willen bezoeken.
0 reacties op “Liefde voor Parijs in Foto’s”