Altijd als ik met de trein reis, krijgt de persoon die tegenover mij zit telefoon. Als ik er achter ben gekomen wat mijn overbuurman ’s avonds gaat eten en hoe laat hij thuis is, heb ik genoeg gehoord. Maar vaak moet ik daarna nog een hoogintelligent gesprek aanhoren over de tepelpiercing van een collega of iets dergelijks.
Eerst probeer ik daarom allerlei technieken om deze mensen duidelijk maken dat hun bellen hinderlijk is. Maar als verstoord opkijken of kuchen niet werkt, zet ik mijn mp3-speler maar wat harder. De laatste tijd moet ik echter steeds vaker mijn technieken ook buiten de trein toepassen, in de museumzalen.
Ieder zichzelf respecterend museum heeft tegenwoordig namelijk een audiogids voor zijn bezoekers. Bij alle kunstwerken kunnen de geïnteresseerden dan naar een kort verhaaltje luisteren met achtergrondinformatie. Ik weet niet waarom, maar vaak hebben de mensen deze apparaten op het hoogste volume staan.
Jörg Immendorff, der Welt der Arbeit (1984), Kunsthalle Hamburg
Ook deze week in het Grand Palais was het weer zover. Letterlijk kon ik bij de meeste mensen meeluisteren. Op zich al vervelend, maar vooral erg storend als je drie mensen om je heen hebt staan die ieder zo’n ding hebben. Je wordt knettergek van alle verschillende verhalen door elkaar.
‘…staat Renoir’s zoon Claude in een clownspak….’, maar tegelijkertijd hoorde ik ook ‘… want ook Picasso schilderde een pierot…’ en ‘…hij moet een stoma hebben…’. Ik schrok! Renoir een stoma? Maar toen ik me omdraaide, bleek dat dit geen audiogids was. Het was een dame die aan het bellen was met haar mobiele telefoon.
Mijn geïrriteerde blikken haalden niets uit, de audiogidsen gingen niet zachter. Even voelde ik me alsof ik me in een schilderij van de Duitse neo-expressionist Jörg Immendorff bevond. Ik was totaal reddeloos in de veranderende museumwereld om me heen. De volgende keer toch mijn mp3-speler maar mee naar het museum nemen!
Toen ik het museum weer uitkwam, genoot ik van het geluid van het drukke verkeer. Eindelijk rust…
Bovenstaand fragment werd deze week onder een ander blogbericht geplaatst door Smokey Robbinson en gaat op mijn mp3-speler voor tijdens de volgende tentoonstelling!
@Jeroen: Een heerlijk oorverdovend verhaal.
En inderdaad, je zou er knettergek van worden. Alsof mensen in een museum niet meer de informatiegids of de eventueel aanwezige bordjes met begeleidende tekst kunnen lezen…
Groet,
Kokopelli
Hahaha! "Hoogstintelligente gesprekken"… Ik mis (mis ik dat ??) de behoefte om op die manier ten alle tijde mededeelzaam te zijn. Zo`n "boeiend" leven heb ik nie t;-).
Jammer al die stoorzenders tijdens museabezoeken.
Wel inventief van je om de schilderijententoonstelling op je MP3 speler te hebben in dergelijke omstandigheden. Je hebt dit mooi geschilderd.
Mooi blog en je zit goed in de tekst. Alleen…, de eerste zin.
Altijd als ik met de trein reis, dan krijgt degene tegenover mij telefoon.
Altijd als ik met de trein reis, krijgt de persoon die tegenover mij zit telefoon.
Dan kun je weglaten want die ander zit ook al in de trein. Degene tegenover is dubbelop. Of het is ‘degene’ of die ‘tegenover’ mij zit.
Degene handelt al…, persoon moet de telefoon nog pakken, handelen dus!
Mijn reactie is geheel op gevoel gegaan.
Groet Robert Kruzdlo
Je zal mijn nieuwe bijdage leuk vinden.
Bedankt voor jullie reacties.
Robert, ik heb de beginzin aangepast. Bedankt voor je oplettende lezing!
Ik kom vanavond nog even terug om jouw nieuwe bijlage te lezen. Ik moet nu weer aan het werk helaas 😉
Ooit nam ik de stoptrein van Leiden naar Haarlem. De hele reis zat er tegenover mij een jonge vrouw via haar gsm ruzie te maken met haar partner zodat ik de intiemste details te horen kreeg. Enkele keren maakte ik haar subtiel duidelijk dat haar gesprek mij hinderde, op een bepaald moment zei ze tegen me: "Als het u niet bepaalt gaat u ergens anders zitten". Tot op het uiterste heb ik me moeten beheersen om die gsm niet van haar oor te trekken en uit het treinraampje te gooien. De respectloosheid voortkomend uit de verkeerde opvoeding waarin niet is bijgebracht dat de vrijheid van de één de onvrijheid van de ander is.
Al die zogenaamd hun tijd goed gebruikende. ‘Kijk Mij Eens Veel Sociale Contacten Hebbende’, mensen die bellend op de fiets zichzelf en anderen voortdurend in levensgevaar brengen. De mens is van nature een egoïstisch, kortzichtig, denkend en handelend wezen…
Tijdens een treinreis hoorde ik een landelijke bekendheid genietende advocate bellen met de directeur van een huis van bewaring waarbij ze had over één van haar op dat moment redelijk veel in het nieuws staande cliënten. Een oliedomme vrouw want na het einde van haar gesprek had ik naar het toilet kunnen gaan om naar ‘De Telegraaf’, ‘de Volkskrant’ of welk andere krant dan ook te bellen zodat ze het volgende nummer een onthullend (voorpagina)verhaal zouden hebben. Uiteraard heb ik dat niet gedaan, zoals ik in mijn journalistieke periode weleens meer doelbewust (wereld)primeurs heb laten schieten. Vaak heb ik het vermoeden dat zodra mensen aan het telefoneren zijn ze last hebben van een immense verstandsvernauwing.
Zet je MP3 niet te hard in het museum als je Mussorgsky luistert :-).