De Burgerij van Manet

Ergens tussen twee hoge gebouwen, een paar straten vanaf de Moulin Rouge, loopt een laantje naar een binnenplaats. Wie de ongelijke stenen van het plaveisel durft te betreden en de tuin weet te bereiken, vindt een beschutte baai van rust in de woelige oceaan die Parijs heet. Een onderdompeling in het rustige leven van het begin 19^e eeuwse Parijs.

In deze tuin, waar de vlinders van bloem tot bloem vliegen en de het gefluit van de vogels je oren beroert, staat een pittoresk huisje. Ooit het woonhuis van de Nederlandse kunstschilder Ary Scheffer, tegenwoordig een museumpje met aandacht voor de Romantische stroming in kunst, literatuur en muziek.

Scheffer werd geboren in Dordrecht, maar is in Frankrijk beroemder dan in Nederland. Een groot deel van zijn leven woonde hij in dit kleine huisje en schilderde hij zijn passionele, mystieke werken in het bijbehorende atelier. Ze hangen nu in het Louvre tussen grote namen als David, Ingres en Delacroix.

het musée de la vie romantique

Ik bezocht het witte huisje met de groene kozijnen voor het eerst een paar jaar geleden en sindsdien vind ik het een van de meest aangename musea van de stad. Toen ik dit weekend het laantje naar het museum weer betrad, bedacht ik me hoe dit er twee eeuwen geleden uitzag. Het is nu onvoorstelbaar dat alle omliggende hoogbouw weg zou zijn en er grote tuinen en kleine huisjes voor in de plaats stonden.

Ik weet hoe het gaat. Als klein kind zwaaide ik naar de koeien die in een groot weiland naast onze tuin stonden. Het was een favoriete bezigheid waarin ik zo op kon gaan, dat ik zelfs een keer over de schutting viel die onze tuin van het weiland scheidde. Maar toen kwamen de graafmachines en een paar jaar later stond er een woonwijk met dure huizen.

Gelukkig heeft Ary Scheffer de komst van de graafmachines nooit mee hoeven maken. Ze kwamen pas toen hij al lang overleden was.

le balcon van eduard manet

De groene kozijnen doen me denken aan Le Balcon, een schilderij van Eduard Manet. Een doek waarop 4 mensen staan afgebeeld die behoorden tot die nieuwe burgerij aan het eind van de 19^e eeuw. Personen die hun mooiste kleren hebben aangetrokken en zich niet voor elkaar lijken te interesseren. Ze zitten er slechts om gezien te worden en hun verworven rijkdom te tonen.

U moet weten dat de balkons aan de 19^e eeuwse huizen er puur voor de sier waren. Het was een dame onwaardig om zich op een balkon te vertonen. Ook het hondje dat op het schilderij is afgebeeld is een teken van weelde. Het houden van een hond als gezelschapsdier was een statussymbool voor de nieuwe burgerij. Het waren deze nieuwe rijken die de grote huizen gingen bewonen die nu het licht uit het tuintje van Ary Scheffer halen.

Kijkend naar het pittoreske huisje vraag ik me af, zou Manet ook terugverlangd hebben naar de oude tijd van de Romantiek?

Meer informatie over Ary Scheffer vind je hier